تیر خلاص بر تابوت دکترین پیرامونی اسرائیل با کشورهای منطقه، روزنامه گویه - جلیل آقامحمدی

 

بسم الله الرحمن الرحیم 

جنایات جنون‌آمیز چند ماه اخیر اسرائیل  در غزه و رفح، فوران عقده‌های شکست اسرائیل در راهبردهای مختلف، به ویژه  راهبرد «پیرامونی» است؛ راهبردی پرهزینه که بارها شکست خورده است.

 

اسرائیل در بیش از ۷۰ سال گذشته راهبردهایی را برای بقای خود طراحی و به مرور زمان مقاوم‌سازی کرده است؛ از جمله دسترسی به قابلیت‌های نظامی مثل بمب اتم، ایجاد نظریه‌ای موسوم به راهبرد پیرامونی و ... .

 

این رژیم منفور شاید در ایجاد برخی راهبرد‌ها موفق عمل کرده باشد؛ اما در راهبرد ‌پیرامونی به طور مرتب، با شکست و تلخ کامی‌ موجه شده.

 

اگر بخواهیم نظریه پیرامونی را توضیح دهیم بایستی چندین دهه به عقب برگشته و تاریخ شکل‌گیری صهیونیست را بررسی کنیم. 

 

در سال 1948 شخصی به نام گوریون اولین دولت یهودیان را به نام اسرائیل پایه گذاری کرد. او برای پی ریزی این دولت استراتژی  و راهبرد‌هایی را تعیین کرد که به آن‌ها اشاره می‌شود:

 

رژیم نیازمند یک متحدی قوی است «مثل آمریکا».

رژیم نیازمند برتری نظامی است.

رژیم نیازمند دسترسی به قابلیت‌های نظامی است «مثل بمب اتم».

رژیم نیازمند اقتصاد قوی است 

رژیم نیازمند برتری علمی و تاب‌آوری بالای مردمی است

و در بند دیگر برای تثبیت دولت نیازمند متحدانی در درون منطقه است که راهبرد یا دکترین پیرامونی نام گرفته است

 

 مسئله آخر به دلیل محاصره شدن این رژیم توسط کشورهای عربی از نظر صهیونیست‌ها بسیار مهم و حیاتی ارزیابی شده؛ پس با ایجاد چنین راهبردی می‌توانستند فشارهای اعراب منطقه را مدیریت کنند.

البته هدف آن‌ها از اتحاد، بیشتر کشورهای غیر عربی بود که در مواقع ضروری احساسات قومی و قبیله‌ای آن‌ها، فضا را متشنج نکند. 

بر همین اساس گوریون در سال 1950 موفق شد استراتژی معروف خود یعنی نظریه پیرامون را به اجرا درآورد و از طریق ایجاد ارتباطات مخفی با محمدرضا پهلوی شاه مخلوع ایران، عدنان مندرس نخست وزیر ترکیه و هایلا_ هایله سلاسی امپراتور اتیوپی توانست پیمانی چهار جانبه و اعلام نشده‌ برای محاصره جهان عرب، بویژه مصر به وجود آورد. این اتفاق در مقطعی دلخوشی سران رژیم صهیونیستی را بوجود آورد.

 

اما دلخوشی آن‌ها بسیار زودتر از آنچه تصور می‌شد، از هم پاشید و رژیم صهیونیستی که تا پیش از این دیدگاه درستی در برابر تغییرات در منطقه غرب آسیا نداشت، به یک‌باره با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1357، تغییر سیستم سیاسی در اتیوپی و بعد از آن، تغییر سیاست‌های همکاری با اسرائیل در ترکیه روبه‌رو شد. 

 

بدین جهت و با گذشت زمان، اثر بخشی نظریه‌پیرامون کاهش یافت؛ زیرا رژیم صهیونیستی نتوانست درباره تغییر در منظومه‌های سیاسی ـ جغرافیایی کشورهای منطقه چشم‌انداز درستی داشته‌ باشد. پس نه تنها متحدی باقی نماند بلکه کشور قدرتمندی چون ایران با اعتقادات قوی مذهبی به طور آشکارا دشمنی خود را با اسرائیل آغاز کرد و به حمایت علنی از مجاهدین فلسطین برخاست. 

 

با شکست اسرائیل در این نظریه آن‌ها سعی کردند با کمک آمریکا تغییر تاکتیک دهند و به طور مستقیم با کشورهای عربی به عادی‌سازی روابط بپردازند  و با در اختیار قراردادن انواع تجهیزات نظامی و امنیتی با کشورهایی نظیر آذربایجان و ... روابط حسنه برقرار کنند تا شاید نظریه پیرامونی احیا شود. 

این در حالی بود  که شعارهای استکبارستیزانه انقلاب اسلامی ایران به دنیای خارج از خاورمیانه صادر شده بود و در جای جای کره خاکی جوانان آزاده با هر دین و آیینی تلاش می‌کردند به سبک و زبان ایرانیان شعار بی‌زاری از جنایتکاران را سر‌دهند؛ در واقع معتقد بودند انقلاب خمینی کبیر‌(ره) خط‌های قلدری و تجاوز را با اتکا به سلاح ایمان شکسته و آتشی بی‌پایان در خرمن استکبار جهانی روشن کرده است.

از این رو رژیم اسراییل بعد از تیر خلاص مجاهدان فلسطینی در عملیات طوفان الاقصی، چون درندگان مردم بی‌دفاع فلسطین را به خاک و خون کشیدند؛ چرا که این عملیات غیر از شکستن غرور و هیمنه آن‌ها، تمام زحمات و هزینه‌های چندین ساله در رابطه با عادی‌سازی روابط با کشورهای منطقه را به باد فنا داد بود. 

 

در یک جمله اسرائیل در حصاری از آتش گرفتار شده و می‌خواهد با حملاتی جنون‌آمیز بخشی از آبروی بر باد رفته را بازگرداند. هرچند به خوبی  می‌داند  این شکست به تعبیر مقام معظم رهبری غیر قابل ترمیم است. 

 

دیگر دروغ  و دغل و شایعات امپراتوری رسانه و سانسور جنایت‌های آن‌ها کاری از پیش نمی‌برد و مردم دنیا با آگاهی کامل به صفوف مبارزه با صهیونیست جهانی پیوسته و اجازه نخواهند داد دکترین پیرامونی و یا هر گونه راهبردی توسط رژیم جعلی جان تازه بگیرد.